Stel je voor….

Het is nu. Na hard werken ben je er. Zittend op je knieën kijk je terug door de lange tunnel in de Rijstebrijberg. Een donkere herinnering.

Weer overeind zie je iets heel moois. Huizen op de Markt met daken van pannenkoeken. Vensters en deuren van het gemeentehuis van zalm en steur. Een Rijn van limonade en een gracht vol wijn. Honing stroomt woest tegen de berg op. Tegen een van worsten gevlochten hek zitten twee mannen tegen een boom van suikerbrood bij het Schip van Blaauw. Een zit met zijn mond wijd open. Er vliegt een gebraden patrijs naar binnen. De ander smaakt de druppelende honingregen ook lekker. En op een wagenwiel liggen drie vrouwen lekker hun roes uit te slapen.

Dit is geweldig. Dit is Wageningen, Lui Lekker Land. Een plaats van harmonie. Iedereen is gelijk, er is nooit ruzie. Er hoeft niet te worden gewerkt. Er wordt gefeest en gedanst. En alles is in overvloed aanwezig.

Velen kennen de symbolische voorstelling die verteld kan worden als een utopisch reisverslag, het sprookje van Luilekkerland. In vele verschijningsvormen is er verslag van gedaan. Door de gebroeders Grimm in een sprookje. Ook de Carmina Burana bevat een lied dat er aan refereert.  En denk eens aan het beroemde schilderij van Pieter Breughel. Maar ook Remco Campert heeft er met zijn boek Liesje in Lui Letter land aan gerefereerd. Voorbeelden te over.

Luilekkerland (land van → Kokanje)

Sprookjesmotief van een land dat men slechts binnenkomt door zich door een berg van rijstebrij heen te eten, maar waar vervolgens gebraden fazanten de geopende mond binnenvliegen enz.  Men vindt dit motief al in de 5^e eeuw v.C. in de Griekse komedie: de beschrijving van de gouden eeuw van → Kronos.